Mijn namen zijn Constance Eddah Mwadali, maar velen kennen/noemen me Connie. Ik ben een Taita van stam in Kenia en spreek vloeiend drie talen: Taita, Kiswahili en Engels. Ik ben katholiek en ik hou van mijn geloof. In ons gezin zijn we met 6 kinderen, 3 meisjes en 3 jongens en ik ben de laatstgeborene in ons gezin. Ik ben een beetje verlegen in een groep mensen, maar ik ben sociaal en grappig naar mensen die ik ken en maak ik grapjes. Ik ben een dame van weinig woorden die gefocust is in haar leven, thuis en op het werk. Ik ben graag mezelf en blijf positief in mijn leven. Ik reageer hard als ik me slecht voel, maar ik weet hoe ik mijn humeur naar mensen toe moet beheersen. Ik respecteer de beslissingen van iedereen. Ik doe liefdadigheidswerk om de behoeftigen te helpen. Ik kijk graag tv, films en voetbal als ik thuis ben en ik ga graag naar de kerk om te bidden en God te prijzen. Ik hou van het eten van natuurlijke voeding en let altijd op mijn dieet. Ik doe oefeningen om mezelf fit en gezond te houden. 

Ik heb Community Development & Project Management en informatietechnologie gestudeerd. Ik ben maatschappelijk werker en ben in 2011 als vrijwilliger bij Stichting Why Not gaan werken. Ik was op zoek naar een baan en toen kwam ik Stichting Why Not tegen, geïntroduceerd door een ouder die voogd was van een kind dat gesponsord werd door Why Not. Die ouder was een vriend van mijn oudere zus. Nadat ze me over de stichting had verteld, was ik geïnteresseerd om met kinderen met een beperking te werken en meer te leren over verschillende beperkingen en hoe daar het beste mee om te gaan. Ik ben toegewijd aan mijn werk als het gaat om mijn verantwoordelijkheden. Ik plan zelf wat ik ga doen tijdens de week. Ik ben een hardwerkende dame, vind het mooi om te zien dat de organisatie groeit en om me te focussen op de toekomst van de organisatie om nog meer kinderen te ondersteunen. 

Mijn werkzaamheden bij Stichting Why Not: 

• Het plannen van schoolpakketten voor kinderen om ervoor te zorgen dat de kinderen krijgen wat ze nodig hebben om naar school te gaan, zodat ze naar school kunnen gaan om te leren.
• Ik organiseer elke maand eenclinicvoor kinderen die medicijnen voor epilepsie gebruiken. Hierin werk ik nauw samen met de dokter die hen medicijnen geeft en schrijf ik voor elk kind een verslag over de vorderingen. 
• Huisbezoeken plannen;kinderen thuis bezoeken om te weten hoe het thuis gaat endaar verslag van leggen 
• plannen van schoolbezoeken,om kinderen op hun school teobserveren in de klas en te adviseren om te proberen hun schoolprestaties te verhogen.  

Stichting Why Not heeft me geholpen met groeien en ontwikkelen en ik ben trots op mezelf! 

Ik (Matilda Mbodze) ben 50 jaar en moeder van twee. 

Mijn passie voor het werken met mensen met speciale behoeften begon in 2005. Ik zorgde voor mijn oudere zus die lichamelijk gehandicapt is, ze leed aan artritis op de leeftijd van 13 jaar en onze laatstgeborene die epileptisch is en medicatie krijgt. In het begin was het niet gemakkelijk, maar uiteindelijk raakte ik eraan gewend. 

In 2005 hoorde ik van een organisatie genaamd VSO, die nauw samenwerkte met basisschool in Utange. Ik ontwikkelde een passie om andere mensen met een handicap te ondersteunen en begeleiden. Ik begon vrijwilligerswerk te doen in de gemeenschap van Utange om bewustzijn te creëren over lichamelijke en psychische beperkingen door de hulp van een NGO organisatie die bekend staat als VSO (Voluntary Services Organization) en EARC. Ik was verantwoordelijk voor het praten met ouders met kinderen met een handicap die ze niet hadden geaccepteerd en verborgen hielden. 

Gedurende deze periode werden kinderen met een handicap geassocieerd met hekserij, mythen en bijgeloof. Het was niet gemakkelijk om in de huizen van deze kinderen te worden opgenomen, maar uiteindelijk konden we een aantal kinderen veiligstellen en aanmelden voor de speciale unit van Utange basisschool en andere scholen. 

Omdat ik uit de gemeenschap kom, bekend ben met Kiswahili en soms zelfs de taal van de stam kon spreken, lukte het mij het vertrouwen van de ouders te winnen, zodat zij zich open stelde. Sommige moeders waren gescheiden, omdat ze een kind met een handicap hadden waardoor ze inferieur waren in de maatschappij en een laag zelfbeeld hadden ontwikkeld. Mijn rol was het identificeren en doorverwijzen van klanten naar EARC en APDK. Zo maakte ik kennis met deze twee instellingen. 

Toen Kim en Marloes in 2010 naar Kenia kwamen, hebben ze deze twee instellingen bezocht en hier werden ze doorverwezen naar mij. Ik ontmoette ze en begon samen te werken. We begonnen te werken onder een mangoboom met meneer Peter als dorpsoudste. Gedurende deze tijd werkte ik als vrijwilliger bij APDK in het kinderdagverblijf. Ik sprak met mijn baas van APDk, en door zijn goedheid stond hij me toe om op donderdag voor Why Not te werken in Utange en de rest van de dagen was ik bij APDK. Dus begonnen we de ouders op donderdagen te ontmoeten, waar ik tolk was voor de Nederlandse dames.

In 2012 werd het kinderdagverblijf gesloten en heb Marloes hierover geïnformeerd. Ze voind het heel vervelend voor mij, maar verzekerde me van een plek in Why Not en sindsdien werk ik met veel plezier voor Why Not als fieldmanager. Mijn taken zijn als volgt: 

• Verantwoordelijk voor counseling
• Verantwoordelijk voor fysiotherapie
• Verantwoordelijk voor de overgang / thuisprogramma
• Verantwoordelijk voor het accessoiresproject dat voorlopig onholdstaat. 
• en ook toezicht houden op de andere 6 projecten bij afwezigheid van de projectdirecteur.

 Ik ben blij en voel me dankbaar om voor kinderen met speciale behoeften te werken en meer specifiek met het Nederlandse team om veel kinderen naar school te laten gaan en het levensonderhoud van de gezinnen in Kenia te verbeteren en mijn droom waar te maken. 

Mijn naam is Catherine Karimi Murithi. Ik ben een 37-jarige principiële dame, opgegroeid in een christelijk gezin, getrouwd en moeder van 2 prachtige ❤ meisjes. 

Ik ben de eerstgeborene in een gezin van 6 kinderen. Mijn laatste broer is geboren met een lichamelijke handicap. Op een dag kwam mijn moeder thuis met een pasgeboren baby. Toen ze ons uitnodigde om hem voor de eerste keer te zien, merkte ik dat hij anders was, maar ik begreep nooit waarom dit zo was. Ondanks dit hielden we allemaal van hem en deden we ons best om hem op zijn gemak te stellen. Ik nam hem altijd mee als ik uitging, omdat ik hem erg knap vond en iedereen altijd aan het vechten was om hem vast te houden. 

Ik heb een diploma in gemeenschapsontwikkeling en counseling van de technische universiteit van Mombasa en een Bachelor in ontwikkelingsstudies van de Mount Kenya University. Als kind heb ik altijd een passie gehad om anderen te helpen. Als er op de middelbare school iemand in nood was, was ik altijd de eerste die een handje hielp. Soms kon ik zelfs mijn best doen om mijn boodschappen aan te bieden om een ​​behoeftige student te helpen. Sommigen maakten zelfs misbruik van mij vanwege mijn vriendelijke aard. Toen ik klaar was met de middelbare school, wist ik niet welk beroep ik moest uitoefenen. Mijn moeder was degene die me begeleidde bij het kiezen van de cursus gemeenschapsontwikkeling en counseling. Ze wist op basis van mijn karakter precies welk beroep het beste bij mij zou passen. Zoals moeders dat het beste weten, haha. 

In mijn studententijd was ik altijd als vrijwilliger verbonden aan een liefdadigheidsorganisatie die als doel had de levens van de minderbedeelden in de samenleving te helpen verbeteren.De droom om Stichting op te richten Why Not? begon in 2008 toen ik Francis, Marloes en Annemiek voor het eerst ontmoette terwijl ik vrijwillig op het kantoor van de chef werkte als zijn persoonlijke secretaresse. Gedurende die tijd hielp ik hen bij het mobiliseren van de ouders om hun kinderen (met speciale behoeften) naar de Utange school te brengen voor activiteiten die waren georganiseerd door mijn 3 Nederlandse vrienden. In die tijd hielp ik hen bij het uitvoeren van enkele activiteiten met de kinderen en trad ik ook op als tolk omdat mijn Nederlandse vrienden onze moedertaal “Kiswahili” niet verstonden. Ik herinner me dat ik en chef Victor (hulpchef) te voet van Mwembelegeza naar Utange liepen en ouders uitnodigden om hun kinderen met speciale behoeften naar Bamako te brengen voor registratie. Het was een eye-opener voor mij, omdat ik in contact kwam met de dorpelingen en veel kinderen. Dit gaf ook de ouders veel hoop. 

Toen de 3 Nederlandse vrienden terug naar Nederland gingen, namen ze contact met me op om ondersteuning te bieden bij het registreren van Why Not in Nederland, waar ik mee instemde. Nadat de registratie in Nederland succesvol was, bezochten Kim, Marloes en Annemieke Kenia met de hoop in 2010 een stichting op te richten. Toen ik hoorde van hun wens om de stichting hier in het Keniaans te registreren, zei ik tegen mezelf dat ik niet achter wilde blijven in dit mooie verhaal. Vanwege de goede relatie die we met hen hadden, werd ik aangesteld als de Keniaanse vertegenwoordiger die zou fungeren als schakel tussen de stichting, de NGO-coördinatieraad en onze Nederlandse oprichters. 

Stichting Why Not? inschrijven met de NGO-coördinatieraad was geen gemakkelijke taak. Bij de gratie van God werd Stichting Why Not? in 2012 geregistreerd als een niet-gouvernementele organisatie onder de NGO-coördinatieraad. Inmiddels had de organisatie zich gevestigd in de buurt van de basisschool van Utange waar we een kantoor huurden om onze activiteiten uit te voeren. Het was een geweldige en inspirerende reis om hand in hand met onze oprichters samen te werken om de organisatie uit te bouwen tot waar ze nu is. 

Vandaag ben ik blij te kunnen melden dat we onder mijn toezicht en dat van onze oprichters, een bekwaam team en vrijwilligers en een actief bestuur hebben. We hebben 6 actieve projecten die een grote rol spelen bij het empoweren van kinderen met speciale behoeften en hun families in Mombasa County. Stichting Why Not heeft haar vleugels wijd uitgespreid en werkt nauw samen met onder meer APDK, NCPWD, EARC, Mombasa Goldencare Clinic om onze dienstverlening te verbeteren. De oprichting van Stichting Why Not in Mombasa County heeft bijgedragen aan het verminderen van het stigma onder de inheemse gemeenschappen en haar omgeving. Het heeft ook de acceptatie van kinderen met een handicap aangemoedigd en vergroot in de gezinnen en gemeenschappen waar ze vandaan komen. Ouders verbergen hun kinderen niet langer en dragen ze met trots wanneer we ze uitnodigen op ons kantoor voor activiteiten, feesten en gezamenlijke functies met onze partners die gericht zijn op bewustwording. 

Mijn plannen voor de toekomst zijn:  

1) het partnerschap dat we al met onze partners hebben te helpen verbeteren;  

2) andere manieren te vinden om lokaal geld in te zamelen om de duurzaamheid te vergroten; 

3) meer trainingen te organiseren om onze ouders te voorzien van kennis en informatie om nieuwe inzichten te verkrijgen; 

4) meer ouders aanmoedigen om lid te worden van steungroepen om hen economische onafhankelijkheid te geven;  

5) de infrastructuur van de lokale speciale eenheden waarmee we werken verbeteren om de kwaliteit van het onderwijs te verbeteren