Ik (Matilda Mbodze) ben 50 jaar en moeder van twee. 

Mijn passie voor het werken met mensen met speciale behoeften begon in 2005. Ik zorgde voor mijn oudere zus die lichamelijk gehandicapt is, ze leed aan artritis op de leeftijd van 13 jaar en onze laatstgeborene die epileptisch is en medicatie krijgt. In het begin was het niet gemakkelijk, maar uiteindelijk raakte ik eraan gewend. 

In 2005 hoorde ik van een organisatie genaamd VSO, die nauw samenwerkte met basisschool in Utange. Ik ontwikkelde een passie om andere mensen met een handicap te ondersteunen en begeleiden. Ik begon vrijwilligerswerk te doen in de gemeenschap van Utange om bewustzijn te creëren over lichamelijke en psychische beperkingen door de hulp van een NGO organisatie die bekend staat als VSO (Voluntary Services Organization) en EARC. Ik was verantwoordelijk voor het praten met ouders met kinderen met een handicap die ze niet hadden geaccepteerd en verborgen hielden. 

Gedurende deze periode werden kinderen met een handicap geassocieerd met hekserij, mythen en bijgeloof. Het was niet gemakkelijk om in de huizen van deze kinderen te worden opgenomen, maar uiteindelijk konden we een aantal kinderen veiligstellen en aanmelden voor de speciale unit van Utange basisschool en andere scholen. 

Omdat ik uit de gemeenschap kom, bekend ben met Kiswahili en soms zelfs de taal van de stam kon spreken, lukte het mij het vertrouwen van de ouders te winnen, zodat zij zich open stelde. Sommige moeders waren gescheiden, omdat ze een kind met een handicap hadden waardoor ze inferieur waren in de maatschappij en een laag zelfbeeld hadden ontwikkeld. Mijn rol was het identificeren en doorverwijzen van klanten naar EARC en APDK. Zo maakte ik kennis met deze twee instellingen. 

Toen Kim en Marloes in 2010 naar Kenia kwamen, hebben ze deze twee instellingen bezocht en hier werden ze doorverwezen naar mij. Ik ontmoette ze en begon samen te werken. We begonnen te werken onder een mangoboom met meneer Peter als dorpsoudste. Gedurende deze tijd werkte ik als vrijwilliger bij APDK in het kinderdagverblijf. Ik sprak met mijn baas van APDk, en door zijn goedheid stond hij me toe om op donderdag voor Why Not te werken in Utange en de rest van de dagen was ik bij APDK. Dus begonnen we de ouders op donderdagen te ontmoeten, waar ik tolk was voor de Nederlandse dames.

In 2012 werd het kinderdagverblijf gesloten en heb Marloes hierover geïnformeerd. Ze voind het heel vervelend voor mij, maar verzekerde me van een plek in Why Not en sindsdien werk ik met veel plezier voor Why Not als fieldmanager. Mijn taken zijn als volgt: 

• Verantwoordelijk voor counseling
• Verantwoordelijk voor fysiotherapie
• Verantwoordelijk voor de overgang / thuisprogramma
• Verantwoordelijk voor het accessoiresproject dat voorlopig onholdstaat. 
• en ook toezicht houden op de andere 6 projecten bij afwezigheid van de projectdirecteur.

 Ik ben blij en voel me dankbaar om voor kinderen met speciale behoeften te werken en meer specifiek met het Nederlandse team om veel kinderen naar school te laten gaan en het levensonderhoud van de gezinnen in Kenia te verbeteren en mijn droom waar te maken.